(English version below)
Uit de diepte van Napels komt een entiteit die niet leeft van heden of verleden. Buxen werd opgericht in 2002, maar zijn klanken dragen het gewicht van vergeten jaren: 2005, 2011, 2013, 2023. Muziek geschreven, begraven, heropgeroepen. Er zijn geen optredens, geen verklaringen, geen leerstellingen, geen bandfoto’s. Alleen stilte en wanneer die breekt, spreekt Buxen. De naam verwijst naar een geheim genootschap uit de zeventiende eeuw, de Knights of the Goat een echo van veroordeling en duistere verering. Ook nu blijft dat aura voelbaar: rituele monotonie, onthechte devotie, vernietiging als vorm van waarheid. Voor Zwarte Kunst sprak Bard Manth namens Buxen. Wat volgt, is geen gesprek, maar een reeks bezweringen. Hun antwoorden bewegen zich als koude adem door de gangen van het geheugen.
Elke entiteit wordt geboren door een naam. Wat betekent ‘Buxen’, en uit welk graf, welke schrift of welk visioen heeft dit woord zich voor het eerst aan jullie geopenbaard?
Buxen is de naam van een oud geheim genootschap dat actief was in de zeventiende en achttiende eeuw — de Knights of the Goat. Wij hebben het niet uitgevonden; het openbaarde zich aan ons, beladen met veroordeling en duisternis.
Jullie entiteit ontstond in 2002, maar dit album draagt de last van 2005, 2011, 2013 en 2023. Wat bindt deze verspreide jaren tot één stem, en wanneer beslist Buxen dat een fragment een voltooide bezwering is geworden?
Buxen kent geen continuïteit. Wij verdwijnen en keren terug wanneer het gebeurt. Fragmenten wachten in stilte tot ze eisen om verbonden te worden. Er is geen plan — het moment roept zichzelf op.
Napels is een stad van ruïnes, catacomben en schaduwen van geloof. Werkt dit landschap door in de aura van Buxen, of blijft de entiteit los van de grond waaruit zij is ontstaan?
Napels ademt dood en devotie. Wij maken geen “Napolitaanse muziek”, maar de stad laat sporen na in ons. Haar catacomben en ruïnes zijn sterker dan haar licht.
Rond jullie geschiedenis heerst stilte. Hoe belangrijk is die duisternis zelf, dat verzwijgen, in het bestaan van Buxen?
Stilte is wezenlijk. Wij willen niets verklaren of blootleggen. Duisternis beschermt de entiteit en laat enkel de muziek als ware stem achter.
Buxen draagt geen ideologie, geen propaganda. Dient die stilte als schild, of als leegte waarin enkel de muziek kan spreken?
Het is een leegte. Wij verkondigen geen leer, geen manifest. De muziek is het enige overgebleven taalorgaan.
De eerste helft van de plaat ademt de kou van de jaren negentig. Waren die echo’s opgeroepen, of kwamen ze vanzelf, als geesten die weigeren begraven te blijven?
Wij proberen niet te klinken als de jaren negentig, maar die tijd is in onze handen gegrift. Ze keren terug uit zichzelf, als schimmen die geen rust vinden.
De tweede helft voelt als het openen van een nieuw graf. Wat riep deze latere woorden en stemmen na zoveel jaren van stilte?
Bepaalde fragmenten weigerden gesloten te blijven. Na lange stilte eisten ze om uitgesproken te worden.
Veel bands bezwijken onder de drang tot oefening, helderheid of controle. Jullie werk draagt de stempel van rauwe directheid. Welke rol spelen toeval of bezetenheid tijdens de opnames?
Er zijn geen repetities. We nemen op zoals het zich aandient, zonder zorg om perfectie. Het voelt minder als controle, meer als geleid worden.
In jullie klank weerklinken zowel monotonie als trance. Is herhaling voor jullie een wapen, een bezwering of een toestand?
Herhaling is een gemoedstoestand. Ze graaft dieper bij elke kringloop, tot ze trance en obsessie wordt.
Wat is de functie van de stem in Buxen: vertelling, aanroeping of uitademing van dood?
De stem vertelt niet. Ze ademt uit, ze verteert. Ze is een adem die tot ontbinding werd.
De Latijnse titel verwijst naar Johannes 3:19. Waarom werd deze passage gekozen, en waarom blijft duisternis voor Buxen aantrekkelijker dan licht?
Omdat het waar is: de mens heeft de duisternis liever dan het licht. We vereren het niet, we erkennen het. Licht verblindt, duisternis openbaart.
Jullie muziek spreekt van vernietiging, maar de kern is toewijding. Hoe verenigen jullie ondergang met de zoektocht naar waarheid?
Vernietiging en waarheid zijn één. Enkel door illusies te breken kan iets echts verschijnen.
Beschouwen jullie Buxen als een band, of als een vat — een altaar waardoor bepaalde krachten spreken?
Buxen is geen band. Het is een vat dat zich soms vult. Een aanwezigheid die enkel bestaat wanneer ze wordt aangeroepen.
Het artwork van Hurne en de concepten van Manth vormen de aura voorbij het geluid. Zijn die beelden illustraties, of een verlengde van hetzelfde ritueel?
Ze zijn een verlengde van het ritueel. Geen illustraties, maar delen van hetzelfde lichaam als de muziek.
Jullie hebben nooit het podium gezocht. Bestaat Buxen enkel in opnames, of kan er ooit een manifestatie buiten de studiokrypte plaatsvinden?
Buxen bestaat enkel in opnames. Er zal geen podium zijn, geen vertoning. De entiteit manifesteert zich uitsluitend in geluid.
Hoe zien jullie de luisteraar: als getuige, als deelnemer, of als schaduw die in hetzelfde graf wordt getrokken?
De luisteraar wordt binnengetrokken. Geen getuige, geen deelnemer maar een schaduw die in hetzelfde graf wordt opgenomen.
Wat wacht er nog voor Buxen, verdere opgravingen van oude fragmenten, of nieuwe rituelen die nog niet zijn geschreven?
Er is geen plan. Misschien komen oude fragmenten weer boven, misschien niets. Buxen verschijnt enkel wanneer de stilte breekt.
Blackie
English version
From the depths of Naples emerges an entity untouched by present or past. Buxen was founded in 2002, yet its sound carries the weight of forgotten years 2005, 2011, 2013, 2023. Music written, buried, and later summoned again. There are no performances, no statements, no creed, no bandphotos. Only silence and when it breaks, Buxen speaks. The name refers to a secret society of the seventeenth century, the Knights of the Goat, a remnant of condemnation and shadowed veneration. That same aura lingers still: ritual monotony, detached devotion, destruction as a path toward truth. For Zwarte Kunst, Bard Manth spoke on behalf of Buxen. What follows is not a dialogue, but a sequence of invocations, words that move like cold breath through the corridors of memory.
Every entity is born through a name. What does ‘Buxen’ mean, and through which tomb, scripture, or vision did this word first reveal itself to you?
Buxen is the name of an old secret society active between the 17th and 18th century, the “Knights of the Goat.” We did not invent it — it revealed itself to us, already carrying the weight of condemnation and obscurity.
Your entity was born in 2002, yet much of this album carries the weight of 2005, 2011, 2013 and 2023. What binds these scattered years into one voice, and when does Buxen itself decide that a fragment has become a song?
Buxen has no continuity. We disappear and return when it happens. Fragments wait in silence until they demand to be joined. There is no plan — the moment comes on its own.
Naples is a city layered with ruins, catacombs and shadows of faith. Does this landscape seep into the aura of Buxen, or does the entity remain detached from the soil that surrounds it?
Naples breathes both death and devotion. We do not make “Neapolitan music,” but the city leaves marks on us. Its catacombs and ruins are stronger than its lights.
Silence surrounds your history. How important is obscurity itself, the act of withholding, in the life of Buxen?
Silence is essential. We do not want to explain or expose. Obscurity protects the entity and leaves only the music as the true voice.
Buxen carries no ideology, no propaganda. Does this silence serve as a shield, or as a void into which the music alone must speak?
It is a void. We offer no doctrine, no manifesto. The music is the only language left to speak.
The early half of the record exhales the frost of the nineties. Were these echoes deliberate invocations, or do they rise from the instruments unbidden, like spirits refusing burial?
We do not try to sound like the nineties, but those years are carved into our hands. They return naturally, like ghosts that cannot stay buried.
The second half feels like a new grave being opened. What called for these later words and voices to be summoned, after so many years of silence?
Certain fragments refused to remain closed. After long silence, they demanded to be spoken.
Many bands collapse under the need for rehearsal, clarity, or control. Yet your work bears the mark of raw immediacy. What role does chance or possession play in your recordings?
There are no rehearsals. We record as it happens, without concern for perfection. It feels less like control and more like being guided.
In your sound one can hear both monotony and trance. Is repetition for you a weapon, a spell, or a state of being?
Repetition is a state of mind. It digs deeper each time, turning into trance and obsession.
What is the function of the voice in Buxen: narration, invocation, or exhalation of death?
The voice does not narrate. It exhales, it corrodes. It is a breath turned into decay.
The Latin title invokes John 3:19. Why was this passage chosen, and how does darkness remain more alluring than light for Buxen?
Because it is true: men loved darkness rather than light. We do not celebrate it, we acknowledge it. Light blinds, darkness reveals.
Your music speaks of destruction, yet the core is devotion. How do you reconcile annihilation with the search for truth?
Destruction and truth are one. Only by breaking illusions can something authentic appear.
Do you perceive Buxen as a band, or rather as a vessel, an altar through which certain forces speak?
Buxen is not a band. It is a vessel that sometimes fills itself. A presence that exists only when called.
The artwork of Hurne and the concepts of Manth shape the aura beyond sound. How do you see these images, illustration, or extension of the same ritual?
They are an extension of the ritual. Not illustrations, but part of the same body as the music.
You have never sought the stage. Does Buxen exist only in recordings, or could there ever be a manifestation outside of the studio crypt?
Buxen exists only in recordings. There will be no stage, no spectacle. The entity manifests only in sound.
How do you imagine the listener: a witness, a participant, or a shadow drawn into the same tomb?
The listener is drawn inside. Not a witness, not a participant — but a shadow absorbed into the same tomb.
What lies ahead for Buxen? Further excavations of past fragments, or new rites yet unwritten?
There is no plan. Perhaps old fragments will surface, perhaps nothing. Buxen appears only when silence breaks.
Blackie
Conjured on October 12 2025