(English version below)
Zaratus laat op Those Who Dwell Beyond een Helleense gloed opbranden die meteen herkenbaar aanvoelt. De warmte van hun land zit in het geluid, de droogte in de productie, de klank in de manier waarop de gitaren ademen. Het album draagt iets dat rechtstreeks uit de Griekse ondergrond lijkt te komen, al beweegt de muziek tegelijk in een richting die losstaat van de vaste vormen van hun scene. Het klinkt Grieks in geest en kleur, met een benadering die zich buiten het vertrouwde kader ontvouwt.
Het album opent met een druk die langzaam opzet, alsof de grond onder je begint te trillen. Synths vormen vanaf het begin de kern. Ze trekken brede lijnen door de songs en bepalen de richting. De gitaren draaien daar omheen in heldere bewegingen die meteen grijpen. De gitaarlijnen zijn subliem en gewoonweg magistraal, met een helderheid die elke verschuiving voelbaar maakt.
De stem van Necroabyssious werkt als proclamatie. Hij draagt de songs vooruit met een toon die gewicht geeft. Zijn aanwezigheid blijft hangen als een donkere stroom door elke fase. Necroabyssious levert hier vocaal een absolute topprestatie en tilt het album van begin tot einde naar een uitzonderlijk sterk niveau.
Doorheen het album verschijnen kleine afwijkingen: elektronische kleuren, verschuivende ritmes, een puls die in een andere richting trekt. Zaratus plaatst die elementen precies waar ze horen en versterkt daarmee de geladen sfeer. Piano- en strijkaccenten brengen een melancholische schaduw binnen die als een dunne nevel door de mix trekt.
De lange afsluiter bundelt alles. Meer dan twaalf minuten van synthlagen, ritme en gitaarlijnen die in golven terugkeren. De trance die daarbij ontstaat houdt stand tot in de laatste seconden.
Those Who Dwell Beyond draagt de Helleense grondtoon en beweegt in een richting die alleen Zaratus kan openen. De gloed blijft hangen. De schaduw blijft aanwezig. Het album werkt verder wanneer de laatste minuut al lang voorbij is.
85/100
⸸ Blackie ⸸
English version
Zaratus kindle a Hellenic glow on Those Who Dwell Beyond, a warmth that rises straight from the Greek ground. The dryness in the production, the way the guitars breathe, the atmosphere that settles over the album — everything carries that familiar colour. At the same time the music moves through its own design, shaped outside the established forms of their scene. It feels Hellenic in essence, yet follows a path opened only by Zaratus.
The album begins with a pressure that builds slowly, as if the soil itself shifts beneath you. Synths form the core from the first moment. They draw wide lines through the songs and set the direction. Guitars move around them in clear patterns that seize the listener immediately. The guitar work is sublime and simply majestic, each phrase delivered with a clarity that shapes the entire flow.
The voice of Necroabyssious acts as proclamation. His tone carries every movement forward and leaves a weight that remains present throughout the album. He delivers an absolute top-tier performance here and lifts the entire work to an exceptionally strong level from the first minute to the last.
Across the album brief deviations appear: electronic colours, shifting rhythms, a pulse that changes direction. Zaratus place these elements with precision and deepen the atmosphere each time. Piano and string accents bring a melancholic shade that drifts through the mix like a thin layer of cold air.
The long closing movement gathers everything. More than twelve minutes of synth currents, rhythmic flow and returning guitar waves. The trance remains intact until the final second.
Those Who Dwell Beyond carries the Hellenic core tone and moves in a direction opened only by Zaratus. The glow lingers. The shadow remains. The album continues long after the last moment has faded
85/100
⸸ Blackie ⸸
Under the seal of Ván Records
Conjured on November 20 2025